از تهی سرشار

میدونید چرا اسم وبلاگو از وبلاگی برای همه تبدیل کردم به وبلاگی برای خودم؟ چون متوجه شدم آدمای زیادی اینجارو نمیخونن و تبدیلش کردم به وبلاگی برای خودم تا اگه کسی نخوندم هم باز بنویسم 

من دیگه درس نمیخونم 

متاسفانه از یه جایی به بعد تو زندگیم خیلی حساس شدم، همون دوران که میگفتم تا غروب میشد من حالم بد میشد 

از همون موقع دیگه تقریبا با پسری که فک کنم چالش برانگیزه حرف نمیزنم چون یه بار امتحان کردم و دیدم نه! خوب نشدم 

تا یکی باهام بد حرف میزنه اینکه نمیتونم از خودم دفاع کنم هیچ، خیلیم دچار تنش میشم ، گریه میکنم، حالت تهوع میگیرم و گلاب به روتون بالا میارم 

جدی این اتفاقا واسم میفته ها 

نمیدونم چیکار کنم که خوب شه 

واکنش دفاعی ای که در برابر این قضیه انتخاب کردم این بود دایره ارتباطیم رو به شدت کاهش دادم و اگر ذره ای حس کنم کسی از من خوشش نمیاد اصلا سمتش نمیرم 

کلا سعی کردم از هر چالشی دوری کنم چه تو روابط اجتماعی چه تو زندگی خودم 

الان مثلا من انتظار این صفرو نداشتم الان که گرفتمش واقعا حالم بده 

نه به خاطر خود صفر بخاطر این که انتظارشو نداشتم و واسش برنامه ریزی نکرده بودم و احساس میکنم با اینکار خودمو تحقیر گردم 

با حرف ها و رفتارم 

واس همین باز چند روزه رفتم تو لاک خودم و دوباره همون افکاری که دورانی بسیار پررنگ بود برگشته سراغم

مثل خودکشی 

برای اینکه این صفر مثل یک سرنخ دوباره منو برد تو جنگل تاریکی که توش گیر افتادم و نمیتونم ازش فرار کنم 

اگه خودکشی گناه نبود مطمئنم تا الان حداقل ۵_۶ باری انجامش داده بودم 

ولی فقط از خدا میترسم 

همین 

بعضی وقتا خونواده رم فراموش میکنم 

اگه اول مسیری که برای کنکور انتخاب کرده بودم میدونستم باز منو پرت میکنه تو اون غم های عمیق 

هرگز شروعش نمیکردم 

الانم گیر افتادم 

باورم نمیشه با هر شکست کوچیکی انقدر غیرطبیعی بهم بریزم 

احساس میکنم به درد زندگی تو این دنیا نمی‌خورم و بار ها آرزو کردم ای کاش جای آدمای مختلفی که می‌شناختم و مردن من می مردم 

من حتی دوستی ندارم که اینارو بهش بگم 

گذروندن این روزها خیلی برام سخت شده