تلاش اجباری

تعداد افراد زیادی نمیدونن کنکور دادم 

سوای خانواده شاید از انگشتان یک دست کمتر

البته شماها هم که خوانندگان اینجایین میدونین کلی نه شناس، ناشناس 

ولی همینا هم میگن آفرین 

ایول

چه عزم و اراده ای و فلان 

من واقعا نمیدونستم عزم و اراده ی خاصی لازم داشت 

هر کسی تو شرایط من بود همین کارو می‌کرد 

وقتی بهم میگن چه عزم و اراده ای داشتی 

احساسم اینجوریه که 

عجیبه 

فک کن یه نفر گشنه شه و تصمیم میگیره غذا بخوره 

بعد تو بهش بگی آفرین 

چه عزم و اراده ای که تصمیم گرفتی غذا بخوری 

خب منم مجبور بودم 

عزم و اراده ی خاصی نمی‌خواست واقعا 

راه دیگه ای نداشتم 

شاید اگر اتفاقاتی  که تو زندگی دیگران میفتاد واس منم میفتاد انقد مجبور نبودم تلاش کنم واس خودم

اصولا هیچکس به من احساس ارزشمندی نداد 

من ارزشمندیمو وقتی بابام کارنامه کنکورمو دید و یه آهی کشید از دست دادم

یا وقتی از طرف کسی که فک میکردم احساس خاصی بهم داره پس زده شدم 

یا وقتی دانشگاه قبول شدم همه دوستام  ولم کردن

یا وقتی اونا قبول شدن هیشکی منو آدم حساب نکرد 

یا به اندازه کافی پول داشتم که برم دنبال چیزایی که دوس دارم 

برم سفر 

برم دریا که هیچوقت از نزدیک ندیدمش 

لباسایی که دوست دارم بخرم و نگران باقی مونده حسابم نباشم که تا آخر ماه میتونه واس رفت و آمدم کافی باشه 

شاید اگر حسش میکردم دیگه دنبال بهتر شدن نبودم 

فقط لذت می‌بردم از روال ساده زندگی 

نمیگم خیلی شرایط بغرنجی بوده ولی خیلیم خوب نبود

کلا میخوام بگم شرایط زندگی خیلی تعیین کننده س واس اینکه شما چه تصمیمی بگیرین واس آینده 

خیلی هنر بزرگی نیس تلاش کردن 

یه جور اجباره 

هر چند الان فهمیدم اینم تا حدی بی فایده س 

بی پول همیشه بی پوله 

پولم همیشه پول میاره 

هر غلطی ام بکنی فایده خاصی نداره