تو سالهای اخیر به این نتیجه رسیده بودم که پزشکی یک رشته ی اعیونیه
یعنی چی
یعنی دووم آوردن تو شرایط سخت پزشکی نیازمند اینه که بقیه ابعاد زندگیت خیلی پرفکت باشه تا اون فشار و استرس کمی دور بشه و ریکاوری بشی
با شنیدن خبر خودکشی یه رزیدنت دیگه
دوباره این باور مهر تایید خورد
رزیدنتی که ۱۵ روز مونده بود تا فارغ التحصیل بشه و
آخرین کشیکشم رفته بود تا از کسانی که ضامنش شده بودن خسارت نگیرن
همون اول تعهد میگیرن که اگه نتونی این ۴ سالو تموم کنی
حتی مرگ
باید خسارت بدی
چند میلیارد
و پدرشونو از دست داده بودن و مادرشونم بیمار و خرج خودش و مادر و دو تا خواهر یا برادرشو میداد
معلومه که آدم دووم نمیاره
مگه ماها از سنگیم؟
مگه احساس نداریم؟
مگه خسته نمیشیم؟
مگه احتیاج به حامی نداریم؟
و باز هم مهر تاییدی به اینکه دنیا واقعا جای ناعادلانه ایه
امیدوارم در آرامش بخوابی و از هیاهوی دردناک این دنیا رها شده باشی
سلام ، چقدر متاسف شدم از خوندنش ، اصلا نمی دونستم همچین تعهدی می گیرن و همیشه برام سئوال بود چرا انصراف نمیدن ، سیستم مشکل داریه واقعا ، پزشکی به نظرم جز رشته هایی که باید آدم خیلی عاشق باشه چون به جز وجه اجتماعیش همه چیزش خیلی سخت ، انرژی گیر و فضاش هم دلگیر و فرسایشیه. تا حالا نشده همه پزشکها از قدیم تا جدید ، هیات علمی ها و ... به عنوان یه مطالبه دسته جمعی کارزاری راه بندازن تا شرایط رو تسهیل کنند برای دانشجوها؟!
سلام
اصلا دلیل اصلی اینهمه اذیت و آزار سال بالاییای خودشونن
احتمالا اونام توسط سال بالاییای خودشون اذیت شدن
و این لوپ باطل همچنان ادامه داره